توی دنیایی که پر از دورویی و ریا و دشمنی و تلاش برای آزار همدیگه است رفاقت انگار یه مفهوم عجیب و غریب و دست نیافتنیه این روزها!  و داشتن دوست یا دوستانی که انسان باشن، بفهمنت، برای خودت و درونیاتت کنارت باشن نه داشته ها و نه برای پر کردن تنهایی خودشون خیلی خیلی ارزشمند و مقدسه..اونقدر که باید عین یک شی گرانبها این رفقا رو گذاشت توی موزه و از پشت شیشه احساس بهشون نگاه کرد و دایما مراقب بود که مبادا خدشه ای بهشون وارد بشه..

معنای دوست و دوستی رو وقتی میشه فهمید که آدمها با همه دغدغه هاشون با همه خستگی هاشون با همه گرفتاریها و کلافگی ها و حتی همه بغض ها و تلخی هاشون وقتی به تو میرسن با همه وجودشون کنارت باشن و برات وقت بذارن و برای خوب کردن حال بدت و استمرار حال خوبت از هیچ تلاشی دریغ نکنن...

از دوست توقع زیادی ندارم اما فقط و فقط میخوام اندازه ای که ادعا میکنه باشه..همونقدری که براش مایه میذاری برات مایه بذاره اونقدری که دلت باهاشه دلش باهات باشه و اونقدری که دوستش داری دوستت داشته باشه..

یه وقتی دلم میخواست دوستام زیاد و زیاد و زیادتر بشن اما از وقتی که دیدم آدمها رو دغدغه ها و گرفتاریهاشون حتی از دوستان جانی شون دور میکنه فهمیدم که اگه قد انگشتان یک دست دوست داشته باشی اما خوب، بهتر از یه لشگر آدم بی خاصیته به نام دوست...

به نظر من حتی گرفتارترین آدم دنیا وقتی بخواد میتونه برای هرکسی هرچقدر که لازمه توی همه دل مشغولیهاش وقت خالی کنه..حتی قد یه دیدار نیم ساعته..حتی قد یه تلفن زدن..حتی قد یه پیامک دادن...میشه اگه بخوایم..

و حالا من خیلی وقته که رابطه های حتی ارزشمند دوستی رو به محض یک طرفه شدن قطع میکنم..وقتی میبینم دوستی که دوستش داشتم حتی یک بار هم برای پرسیدن حال من پیش قدم نمیشه دلیلی نداره که منم خودم رو برای پرسیدن حالش و دونستن احوالش اذیت کنم...هر چه دور و برم خلوت تر حال دلم خوش تر

من حالا باور دارم خونه دل رو باید آب و جارو کرد برای رفیقی که وسط همه سختی ها و تلخی ها و گرفتاریهای ریز و درشت زندگی و کار و دغدغه هاش وقتی میبینه فقط یه کم ابر دلتنگی توی گلوت گیر کرده با همه وجودش میاد کنارت تا هرجوری که شده نذاره تنها باشی و تنهایی رو حس کنی...حتی اگه تلخی هات اجازه نده باهاش خوب رفتار کنی اما کنارت میمونه و رهات نمیکنه...

من این رفیق رو با همه دنیا عوض نمیکنم و مطمئنم دیگه به دوستانی که فقط اسمشون گوشی تلفنم رو اشغال کرده و سال تا سال خبری ازم نمیگیرن و حتی دوستانی که به ظاهر ابراز محبت میکنن ولی حتی تحمل شنیدن یه آه  ویه لحظه ابراز ناراحتی رو از آدم ندارن و میخوان فقط رفیق روز خوشی باشن احتیاج ندارم...

حالا دیگه میخوام اگه دنیا دو روزش مونده کنار رفقایی باشم که من براشون مهمم و وسط همه دغدغه هاشون جایی دارم نه دوستی که هر وقت ازش میپرسم خبری ازت نیست بگه اووووووووووه انقدر گرفتارم که نگو!

 این پست با همه حس نابش تقدیم به رفقایی که هنوز حرمت قائلن برای حریم مقدس دوستی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط بهنام صمدی فرد در 7:31 بعد از ظهر | |